Οι καλές ιδέες πεθαίνουν νέες, στο δημόσιο σχολείο

Τα τελευταία 30 χρόνια, στο δημόσιο σχολείο, εφαρμόστηκαν αρκετές «καλές ιδέες»  οι περισσότερες εκ των οποίων «πέθαναν» πολύ γρήγορα. Αυτές που απέτυχαν παταγωδώς αφορούσαν στον ανταγωνισμό του δημόσιου σχολείου με τα ιδιωτικά φροντιστήρια. Αφορούσαν δηλαδή σε προσπάθειες να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί η οικονομική αιμορραγία των οικογενειών για υπηρεσίες που θεωρητικά παρέχονται δωρεάν.

Τα μεταλυκειακά κέντρα στην δεκαετία το 80 και τα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας που καταργήθηκαν πρόσφατα, είναι δύο κορυφαία παραδείγματα «καλών ιδεών» που πέθαναν νέες. Το κράτος προσέφερε δωρεάν υπηρεσίες αλλά οι πολίτες προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα. Το φτηνό το κρέας το τρώνε και οι σκύλοι έλεγαν οι παλαιότεροι.

Οι τρέχουσα ερμηνεία για το φαινόμενο, αποδίδει όλες τις ευθύνες στους εκπαιδευτικούς. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τις αιτιάσεις ότι για την χρεοκοπία της χώρας φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βρει τι πραγματικά φταίει, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί οι εκπαιδευτικοί που αποτυγχάνουν στο δημόσιο φροντιστήριο, είναι άριστοι επαγγελματίες στα ιδιωτικά μαθήματα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να συγκρίνει τις αμοιβές που έδινε το κράτος με αυτές του ιδιωτικού τομέα, μια σύγκριση που θα δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερα ερωτήματα σχετικά με το τι αλήθεια φταίει.

Άμεση συνέπεια της αντίληψης ότι για όλα φταίνε οι τεμπέληδες εκπαιδευτικοί, είναι  το προωθούμενο σύστημα αξιολόγησής των. Δύο παραδείγματα θα φωτίσουν τα πράγματα.

Μαθητής φροντιστηρίου, που γνωρίζω, δεν ήταν ευχαριστημένος από τον φιλόλογο που έκανε το μάθημα της έκθεσης. Το ίδιο και ένας φίλος του στο ίδιο τμήμα. Οι δύο μαθητές δήλωσαν στο φροντιστήριο ότι δεν θα παρακολουθούν το μάθημα της έκθεσης και αυτό έπραξαν. Πριν περάσει μήνας, η φιλόλογος έφυγε και τν θέση της πήρε άλλος καθηγητής. Οι δύο μαθητές επανήλθαν.

Εκπαιδευτικός, που επίσης γνωρίζω, υπεύθυνος της ενισχυτικής διδασκαλίας στο λύκειο που υπηρετεί, ζητούσε από την προϊστάμενη αρχή, να ανανεωθεί η σύμβαση ενός χημικού τον οποίο εμπιστεύονταν οι μαθητές της προηγούμενης χρονιάς. Ο καθηγητής δεν ήρθε και οι μαθητές πήγαν στο φροντιστήριο.

Αντί για συμπέρασμα, θα προσθέσω ένα φανταστικό παράδειγμα απόλυτα όμως σχετικό με το θέμα.

Ας υποθέσουμε ότι το κράτος, μη εμπιστευόμενο τον δημόσιο τομέα, απευθύνει δημόσια πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος  για την ίδρυση κρατικών φροντιστηρίων με ιδιωτικό μάνατζμεντ. Οι όροι της σύμβασης είναι οι εξής.

           

1.      Οι μαθητές θα φοιτούν δωρεάν.

2.      Το κράτος θα καταβάλλει στον ιδιώτη μόνο τα δίδακτρα των μαθητών.

3.      Ο ιδιώτης θα οργανώσει το φροντιστήριο όπως θέλει αλλά με εκπαιδευτικούς που θα προσλαμβάνει κάθε χρόνο το κράτος

4.      Απολύσεις κατά την διάρκεια του σχολικού έτους δεν θα γίνονται.

5.      Κάθε χρόνο οι καθηγητές θα αλλάζουν γιατί όλοι πρέπει να δουλέψουν και να κολλήσουν ένσημα.

Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να βρεθεί ιδιώτης, έχων σώας τας φρένας, να ενδιαφερθεί για το project;